Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quid sentiat, non videtis. Sumenda potius quam expetenda. Nunc vides, quid faciat. Duo Reges: constructio interrete. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;
- Bork
- Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.
- Paria sunt igitur.
- At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?
- Sed haec omittamus;
- Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est?
- Scrupulum, inquam, abeunti;
- Velut ego nunc moveor.
- Reguli reiciendam;
- Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.
- ALIO MODO.
- Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.
- Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.
- Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.
- Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus.
- O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.
- De quibus etsi a Chrysippo maxime est elaboratum, tamen a Zenone minus multo quam ab antiquis;
- Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.
- Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;
- Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur?
Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus.
Quin etiam ferae, inquit Pacuvius, quíbus abest, ad praécavendum intéllegendi astútia, iniecto terrore mortis horrescunt.
An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Bonum integritas corporis: misera debilitas. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Est, ut dicis, inquam. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Bork Verum hoc idem saepe faciamus. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.